Bunker Verhaal van Peter de Jong
Hoe ik, Peter de Jong, een beetje bunkergek ben geworden.
Het was in 1957 dat ik als 3 jarige, samen met mijn ouders en broer en zus, voor het eerst op Terschelling kwam. Zelf kan ik mij daar natuurlijk niet veel van herinneren, maar de foto’s en de verhalen van mijn familie deden veel voor mijn beeldvorming.
Op deze foto zit ik in 1957, samen met mijn vader, bovenop de bunker op het seinpaalduin.
In die tijd moet ook zo’n beetje mijn “Eilandgevoel” zijn begonnen en misschien zelfs wel mijn interesse in de bunkers op Terschelling. De jaren daarna, wij logeerden in Pension Bornholm, ging ik regelmatig naar de bunkers op de Tigerstelling. Ik betwijfel sterk dat ik toen wist dat het daar de Tiger heette. Voor ons waren het gewoon de bunkers schuin boven Bornholm.
Eerst natuurlijk samen met mijn 8 jaar oudere broer, maar toen de jaren vorderden en ik groter en ouder werd, mocht ik zelf die kant op. Mijn ouders waren er niet blij mee want het bleef altijd link en gevaarlijk vonden zij. Maar ik vond dat uiteraard niet en het was spannend om samen met andere kinderen de grote bunker (nu bekent als de Bertha of commandobunker L487 ) en ook in de vele kleinere bunkers, die er toen nog gewoon open en bloot bij lagen, in te gaan.
Stiekem gepikte kaarsen en luciferdoosjes mee om onze ontdekkingstochten van enig licht te voorzien. Voor mij als 6-7-8 jarig jochie een spannende onderneming.
Jaren verstrijken en dit jochie werd ouder en gaat Amsterdam, zijn geboorte grond, ontdekken.
De roerige begin jaren 70 waren daar een feest en Terschelling komt even op het 2e plan.
Mijn familie blijft wel trouw komen, al is dat dan niet meer in Pension Bornholm, maar inmiddels op Camping Cupido.
Tussendoor af en toe naar het Eiland op familiebezoek en halverwege de jaren 80, inmiddels getrouwd en 2 dochters, definitief.
Vanaf dat moment gaan wij weer jaarlijks naar Camping Cupido en vaak zelfs 2 of 3 maal per jaar. Eind jaren 80 heb ik als trotse vader mijn dochters nog even laten zien waar ik vroeger veel gespeeld heb.
Volgens mij 1989, onze dochters Linda en Kim op de Flakbedding van “De Sleutel”
Niet veel later werden de meeste bunkers ondergeschoven en verdwenen uit het zicht.
Jaren verstrijken en inmiddels hebben wij al tijden een eigen stek op Camping Cupido en verblijven vele weken per jaar op ons mooie Eiland.
Ook de informatietechnieken zijn sterk verbeterd en via social media, maar zeker ook in de kroeg, hebben wij inmiddels kennis gemaakt met vele bekende en onbekende Eilanders en/of Terschellingers.
Via enkele van hen, door hun foto’s en filmpjes op Facebook, kwam ik achter het zogenaamde Bunkerproject. Nu kan ik verder kort zijn.
Dit boeide mij verschrikkelijk en vanaf eind maart van dit jaar 2013 ben ik als vrijwilliger menig zaterdagochtend en woensdagavond bezig om de ondergeschoven bunkers of loopgraven zand en puin vrij te maken.
Het mogen meedoen aan dit project geeft mij een heerlijk gevoel. Het idee dat ik vroeger als kleine jongen in die bunkers heb gespeeld speelt hierbij zeker een rol.
Maar ook het feit dat ik bij dit project, als de bunkers straks voor publiek worden opengesteld, een kleine bijdrage heb kunnen leveren, geeft mij een gevoel van trots.
Om dit samen met een groep van zo’n 50 vrijwilligers, variërend in leeftijd van 15 tot ver in de 70, te mogen verwezenlijken en bovenal de vrolijke, prettige en gezellige manier waarop dit gebeurd, is een verrijking van mijn Eilandgevoel.
De “Sleutel” zoals die er nu weer, ontgraven, bij ligt.